آسیب‌دیدگان زمین‌لرزه هرات از ساخت خانه‌های غیرمعیاری شکایت دارند
با گذشت یک‌سال از زلزله مرگبار هرات، بازماندگان این حادثه از طراحی خانه‌های نوساخت برای آنان شاکی‌اند. آنها به اسوشیتدپرس گفتند که خانه‌های شان در برابر طوفان و بارندگی آسیب‌پذیر هستند و برخی از این خانه‌ها دستشویی ندارد یا دستشویی سقف ندارد.
در ۱۵ و ۱۷ میزان سال گذشته زمین‌لرزه‌های پیهم به بزرگی ۶.۳ و ۵.۱ شمال‌غرب افغانستان را تکان داد. ولسوالی‌های گلران و زنده‌جان ولایت هرات مرکز این زمین‌لرزه بودند.
آمار دقیقی از تلفات جانی و مالی این زمین‌لرزه‌ها منتشر نشد. بنا به اعلام طالبان، حدود ۴ هزار نفر در ولایت هرات جان خود را از دست دادند.
اما، سازمان ملل تعداد تلفات جانی در هرات را حدود ۱ هزار و ۵۰۰ نفر اعلام کرد و حدود ۴۳ هزار نفر آسیب دیده‌اند.
این مرگبارترین فاجعه طبیعی بود که در سال‌های اخیر در افغانستان رخ داده است.
پس از آن با کمک مالی برخی نهادهای بین‌المللی و خیریه و تاجران افغان برای زلزله‌زدگان خانه ساخته شد.
پیشتر رئيس اطلاعات و فرهنگ طالبان در هرات با اشاره به تکمیل و تحویل ده‌ها خانه برای آسیب‌دیدگان زلزله گفت که کار ساخت ۳۶۶۳ خانه در مناطق زلزله زده هرات جریان دارد.
هرچند در آن زمان رئیس اطلاعات و فرهنگ طالبان در هرات گفت که این خانه‌ها دارای دو اتاق و یک دهیلز است و به گونه «مقاوم و معیاری» ساخته شده است، اما اکنون زلزله‌زدگان می‌گویند که خانه‌های ساخته شده از امکانات لازم برخوردار نیستند.
عصمت الله رحمانی، یکی از آسیب دیدگان زلزله در ولسوالی زنده‌جان به اسوشیتدپرس گفت که هرچند طالبان در ماه‌های نخست به کمک‌های غذایی و مراقبت‌های صحی پرداختند، اما پس از مدتی «کمک‌ها متوقف شد.»
بازماندگان زلزله عمدتاً به کمک نهادهای خیریه متکی بودند. رحمانی می‌گوید که در ولسوالی نایب‌رفیع، هنوز درمانگاه و مکتب وجود ندارد و اطفال در زیر خیمه درس می‌خوانند. به گفته او، اداره طالبان با زلزله‌زدگان کمک مالی نکرده‌است.
احمدالله متقی، سخنگو و عضو کمیسیون زلزله هرات، به اسوشیتدپرس گفت که «مشکلات مردم حل نشده است. ضرورت اولیه مردم داشتن خانه است و تا زمانی که روی پای خود بایستند به آنها غذا داده شده‌است و شفاخانه ها هنوز فعالیت می‌کنند.»
او گفت که آنها همچنان روی بازسازی مساجد، مکاتب و مدارس کار می‌کنند.
کاهش کمک‌های خارجی ادامه حمایت از زلزله‌زدگان را دشوار کرده‌است. سازمان‌های امدادی که به رغم حاکمیت طالبان و محدودیت‌های کاری در سه سال گذشته به بخش‌های بهداشت و آموزش افغانستان کمک کرده‌اند، اکنون با مشکلات بیشتری دست و پنجه نرم می‌کنند.
سازمان‌های امدادی تنها یک سوم کمک‌های وعده شده را دریافت کرده‌اند. بحران‌های بیشتر جهانی و تغییر در اولویت‌های کمک‌دهندگان، در کاهش کمک‌ها نقش داشته‌اند.
از جانب دیگر، نارضایتی گسترده از سیاست‌های طالبان در قبال زنان و دختران افغان نیز بر کاهش کمک‌های خارجی به افغانستان تاثیرگذار بوده‌است.
