عباس کریمی از شاگردی قاسم علی حمیدی در کابل تا ایستادن بر سکوی قهرمانی پارالمپیک پاریس
عباس کریمی ورزشکار افغان پاراشنای امریکا و نایب قهرمان پارالمپیک پاریس می‌تواند تفسیر جمله «خواستن، توانستن است» باشد. او که ٢٧ ساله است، بیش از یک دهه در مهاجرت و پیش از آن در کابل، با وجودی که مادرزاد بدون داشتن دو دست به دنیا آمد، برای موفقیت و قهرمانی در ورزش تلاش کرده است.
عباس کریمی در روز دوازدهم جدی ١٣٧٥ در دره‌ی ترکمن ولایت پروان بدون آن که دست داشته باشد، به دنیا آمد. همه نگران وضعیت او بودند؛ اما عباس وقتی بزرگ شد، بدون ترس به مکتب رفت.
او با استعداد بود؛ اما به دلیل مشکلاتی که داشت مکتب را رها کرد و در دوازده سالگی به هنرهای رزمی و کیک بوکسینگ رو آورد.
در کیک بوکس پیشرفت خوبی داشت تا این که علاقه‌مند شنا شد و در چهارده سالگی نخستین‌بار در کابل به داخل حوض آب پرید.
شنا کردن بدون داشتن دو دست دشوار بود؛ اما عباس تسلیم نشد و روزها با خودش کلنجار رفت که آیا انتخاب ورزش شنا درست است یا اشتباه؛ ولی او زیر نظر «قاسم علی حمیدی»، مربی و رئیس فدراسیون شنای افغانستان با تکنیک‌های اولیه این ورزش آشنا شد.
حمیدی با علاقه‌مندی و با محبت زیاد به عباس شنا آموزش داد.
کریمی به سایت پارالمپیک گفته که در ابتدا از آب می‌ترسید؛ اما از آقای حمیدی پرسید که آیا می‌تواند شنا یاد بگیرد؟
حمیدی نیز گفت که حتما او می‌تواند شنا بیاموزد؛ چون در دنیا کسانی هستند که بدون داشتن دست‌وپا شناگران ماهری هستند.
خود کریمی در صفحه خود در قدردانی از استادش نوشته، خدا را شکر می‌کنم که با قاسم علی حمیدی آشنا شدم.
عباس همیشه گفته است در قدم نخست برادرش «محمد کریمی» بوده که زمینه‌ی ورزش شنا را برایش در کابل مهیا کرده است.
کریمی معتقد است که او می‌تواند تا به یک افسانه ورزشی بدل شود.
ورزش نگاه و اهداف او را در زندگی دگرگون کرده و به مسیر مثبت سوق داده است.
او می‌گوید که ورزش موجب شد تا معلولیت برایم محدودیت نه که زمینه‌ای برای رشد و ترقی باشد.
کریمی اعتقاد دارد با وجودی که به آب‌بازی علاقه داشته؛ اما به صورت اتفاقی وارد این ورزش و به سرعت عاشق آن شده است.
کریمی بعد از یادگیری و تمرین شنا، وارد رقابت‌های سراسری شنای کشور شد و بر سکوی نخست ایستاد؛ اما جایزه‌اش را ندادند.
او، از وضعیت ورزش در داخل خسته شد و به جایی رفت که برای صعود به قله آرزوهایش، فقط استعداد مهم باشد نه چیز دیگر!
عباس کریمی به آن خاطر کیک بوکس تمرین می‌کرد تا با کسانی که او را بی‌دست صدا می‌زدند، درگیر شود؛ اما حالا باور دارد که این هدف درستی نبوده و اکنون اهداف بزرگ‌تر و بهتری دارد.
در گذشته مردم و حتا برخی افراد فامیل به دلیل معلولیت در مورد آینده و سرنوشت عباس نگران بودند؛ اما او با تلاش و پشتکار در ورزش و سال‌ها زحمت، کاری کرد که حالا نه تنها کسی به او نگاه ترحم‌آمیزی ندارد که همه به دستاوردهایش افتخار می‌کنند.
سقف آرزوهای عباس کریمی مرتفع است و او می‌خواهد قهرمانی‌های زیادی در مسابقات پارالمپیک و جهان کسب کند. کریمی سال‌ها پیش گفته بود که می‌خواهد در پارالمپیک‌های ۲۰۲۴، ۲۰۲۸ و ۲۰۳۲ بدرخشد و مدال بگیرد.
بروسلی که می‌گفت قدرت و نقش ذهن در موفقیت مهم است، یکی از الگوهای عباس کریمی است. او که باید قدرت جسمانی خود را نیز با قوای ذهنی‌اش هماهنگ می‌کرد تا به موفقیت برسد.
عباس کریمی در شانزده سالگی و بدون خانواده‌اش افغانستان را ترک کرد تا رؤیای خود را برای تبدیل شدن به یک ورزشکار نخبه دنبال کند.
او به ایران رفت و بعد از آن وارد ترکیه شد. عباس کریمی چهار سال در ترکیه ماند و در این دوره بود که با «مایک آیفس / Mike Ives» مربی پیشین کشتی آشنا شد. او به عباس کمک کرد تا به امریکا پناهنده شود.
کریمی با همکاری کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، در رقابت‌های با عنوان «معلولیت ناتوانی نیست» و در مسابقات گوناگون پاراشنا در ترکیه شرکت کرد و ۱۵ مدال گرفت.
او با وجودی که ماه‌ها تن به آب نداده بود، درخشید و مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت تا کار به ملاقات با مقام‌های بلند پایه ترکیه برسد.
کریمی سال ٢٠١٦ وارد امریکا شد و در آنجا دوباره همه چیز را از نو شروع کرد و چهار سال دیگر تلاش کرد تا به پارالمپیک توکیو برسد.
او در شنا، مرحله به مرحله پیش رفت. از رقابت‌های داخلی امریکا در کلورادو شروع کرد، سپس در مسابقات اندیانا پولیس، مکزیکو و بعد از آن در لندن درخشید.
هشت سال طول کشید تا عباس کریمی به پارالمپیک توکیو رسید که به دلیل کووید-١٩ یک سال با تاخیر برگزار می‌شد. کریمی در آن مسابقات پرچمدار تیم پارالمپیک پناهندگان در مراسم افتتاحیه بود.
در مسابقات پارالمپیک توکیو به دلیل اتفاق‌های سیاسی در افغانستان، کریمی از نظر روحی و روانی در وضعیت مناسبی نبود و به همین خاطر نتوانست از تمام توانایی‌هایش استفاده کند.
کریمی در پارالمپیک توکیو در مسابقات پنجاه متر پروانه هشتم و در پنجاه متر کرال پشت نیز پانزدهم شد.
عباس کریمی پیش از حضور در پارالمپیک توکیو در مسابقات جهانی پاراشنا ٢٠١٧ در مکزیکو و ماده پاراشنای پروانه نایب قهرمان شده بود.
بعد از پارالمپیک توکیو در سال ٢٠٢٢ و در مسابقات جهانی پاراشنای فونچال پرتگال و در بخش ٤ در ٥٠ متر تیمی به مقام قهرمانی رسید.
او دو مقام سومی نیز در مسابقات پاراشنای پان‌امریکن ٢٠٢٣ کسب کرد که در ماده‌های ٥٠ متر پروانه و آزاد پاراشنا بدست آمدند.
کریمی در سال ٢٠٢٢ تابعیت امریکا را دریافت کرد و از آن به بعد سعی کرد بخشی از تیم این کشور باشد؛ اما همیشه گفته است که خودش را فرزند افغانستان می‌داند و هدفش خوشحالی و سربلندی مردم آن است.
به نوشته سایت پارالمپیک، عباس کریمی سفیر سازمان ملل و به عنوان یک حامی برای کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل خدمت کرده است.
او پیش از حضور در پارالمپیک پاریس در مرکز آبی فورت لادردیل در فلوریدا امریکا تمرین می‌کرد. شهردار یکی از شهرهای ایالت فلوریدا یک روز (٢٠ جولای) را در سال به نام روز عباس کریمی نام‌گذاری کرده است.
او که این روزها چهره‌ی خبرساز شنا در دنیا است، به سایت پارالمپیک گفته «وقتی می‌میرم که مردم بدانند عباس کریمی کسی بود که هرگز از رؤیا و اهدافش دست نکشید. من می‌توانم کاری انجام دهم و دنیا را تغییر دهم، فهمیدم که این کار را می‌توانم با قهرمانی در پارالمپیک انجام دهم.»
