بسته‌های کمکی ۴۰ میلیون دالری، چگونه کمک به طالبان محسوب می‌شود؟
مدت زیادی می‌شود که دیگر از کمک‌های ۴۰ میلیون دالری به افغانستان خبری نشر نمی‌شود. نه اینکه متوقف شده باشد، بلکه به این دلیل که خبرهای آن مانند گذشته رسانه‌ای نمی‌شود. اما امریکا اکنون تایید می‌کند که این کمک‌ها هنوز به افغانستان فرستاده می‌شود.
از زمانی که خبر قوانین زن‌ستیزانه طالبان از چارچوب افغانستان فراتر رفت و جهانیان دریافتند که امریکا قدرت را به چه رژیمی واگذار کرده، انتقادها از کمک هفته‌ای ۴۰ میلیون دالری به افغانستان هم، از فضای رسانه‌ای و اجتماعی افغانستان فراتر رفت.
در گذشته بانک مرکزی تحت کنترول طالبان هر هفته و گاهی هفته‌ای دو بار، از دریافت بسته‌های کمک ۴۰ میلیون دالری خبر می‌داد. اما پس از افزایش انتقادهای جهانی از سیاست‌های زن‌ستیزانه این گروه، گویا تصمیم گرفته شد خبر دریافت این کمک‌ها دیگر رسانه‌ای نشود. حتی این تصور وجود داشت که این کمک‌ها ممکن است به دلیل رفتار ضدزن طالبان، قطع شده باشد.
اکنون وزارت خارجه امریکا تایید کرده است که این پول‌ها قطع نشده و همچنان به افغانستان فرستاده می‌شود.
این وزارت به سیگار، سربازرس ویژه امریکا برای افغانستان، گفته است که هر ۱۰ تا ۱۴ روز، هشتاد میلیون دالر پول نقد به افغانستان می‌رسد.
دفتر سازمان ملل در افغانستان (یوناما) تاکید دارد که این پول‌ها نه در بانک مرکزی تحت کنترل طالبان، بلکه در حساب مخصوص ملل متحد در بانک‌های خصوصی نگهداری می‌شود.
عبارت «هفته‌ای ۴۰ میلیون دالر»، در فضای رسانه‌ای افغانستان و شبکه‌های اجتماعی، معادل حمایت غرب، به ویژه امریکا از حکومت طالبان استفاده می‌شود. سازمان ملل متحد و امریکا همواره تاکید کرده‌اند که هفته‌ای ۴۰ میلیون دالر پول نقد، کمک به پروژه‌های امدادی بین‌المللی به افغانستان است، نه کمک به طالبان.
با این حال، این نظر وجود دارد که کمک‌های امدادی و بشردوستانه به افغانستان تحت کنترول طالبان هم، نوعی کمک به این گروه محسوب می‌شود.
وقتی سازمان ملل متحد معاش معلمان و برخی دیگر از کارمندان دولت را بپردازد، شفاخانه‌ها و درمانگاه‌ها را تمویل کند و خیال حاکمان را از شکم گرسنه مردم راحت کند، درآمدهای ناشی از جمع‌آوری مالیات، گمرک‌ها و فروش سنگ‌های قیمتی، در خزانه طالبان باقی می‌ماند تا این گروه، بدون نظارت بین‌المللی و در نبود نهادهای مردمی، هر طور که می‌خواهد از این پول‌ها استفاده کند.
طالبان که خیالش از شکم گرسنه مردم راحت باشد، درآمدهای داخلی را صرف ساخت مدرسه‌های جهادی و دینی می‌کند که تبدیل به کارخانه‌های طالب‌پروری شده‌اند، در کنار مسجدهای موجود و در میان خانه‌های محقر و خاکی مردم، مساجد بزرگتر و مجلل‌تری بنا می‌کند، نیروهای مسلح خود را تجهیز و تقویت می‌کند و همچنین محتسب امر به معروف و نهی از منکر استخدام می‌کند تا در کوچه و بازار، زنان را به اتهام «بدحجابی» و مردان را به بهانه ظاهر غیرشرعی شلاق بزنند و شکنجه کنند.
چه خوب بود هفته‌ای ۴۰ میلیون دالر، صرف کارآفرینی و راه‌اندازی کارخانه و کارهای زیربنایی می‌شد و سازمان ملل متحد و کشورهای کمک‌کننده به افغانستان تحت کنترل طالبان، به جای ماهی دادن به مردم، به آن‌ها ماهی‌گیری یاد می‌داند.
نکته دیگر اینکه ورود این حجم از ارز خارجی به کشوری با اقتصاد ورشکسته و وابسته به کمک بیرونی، می‌تواند بزرگترین پشتوانه پول ملی باشد. بانک مرکزی طالبان به گونه مرتب از لیلام (مزایده) میلیون‌ها دالر در بازار خبر می‌دهد. تزریق دالر به بازار، از راه‌های حفظ ارزش پول ملی است و شاید به همین دلیل باشد که ارزش افغانی، پول ملی افغانستان، اکنون بیش از گذشته باثبات به‌نظر می‌رسد.
بخش‌های دیگر این نوشتار:
تروریسم بین‌المللی در قلمرو طالبان؛ چند گروه تروریستی در افغانستان حضور دارند؟
مهارت‌های ویرانگر تروریست‌ها در افغانستان؛ سازندگان بمب برای همیشه بیکار نخواهند نشست
