یک مقام گروه بین‌المللی بحران: وقتش رسیده است که امریکا با طالبان همکاری کند
لورل میلر، مدیر برنامه اسیا در گروه بین‌المللی بحران در مقاله‌ای که برای نیویورک تایمز نوشته است، می‌گوید طالبان هرگز در مورد حقوق زنان سیاستی مطابق با ارزش‌های غربی در پیش نخواهد گرفت، اما امریکا و متحدانش چاره‌ای جز همکاری با حکومت این گروه ندارند.
خانم میلر در شروع این مقاله نوشته است که ایالات متحده پس از خروج نیروهایش از افغانستان انتخاب سختی در پیش دارد: اجازه دهد اداره تحت کنترل طالبان فرو بپاشد یا با دشمن پیشین خود همکاری کند.
خانم میلر می‌گوید از چهار ماه پیش که آخرین پرواز نظامی امریکا کابل را ترک کرد، دولت بایدن هنوز تصمیم روشنی درباره افغانستان نگرفته است. او می‌گوید زمان رو به اتمام است.
مذیر برنامه آسیا در گروه بین‌المللی بحران می‌گوید برای جلوگیری از یک دولت شکست‌خورده، امریکا باید شوکران همکاری با حکومت تحت رهبری طالبان را سر کشد.
او می‌نویسد که توسل جستن به تحریم و منجمد کردن کمک‌ها، این واقعیت را که اکنون طالبان در قدرت‌اند، تغییر نمی‌دهد، اما سقوط خدمات عمومی تحلیل رفتن اقتصاد و معیشت افغان‌ها را حتمی می‌کند.
خانم میلر در این مقاله می‌افزاید که چنین حالتی به نفع غرب که بیست سال در افغانستان سرمایه گذاری کرده نیست. او بر این باور است که یک دولت شکست‌خورده، عرصه مناسبی برای رشد گروه‌های افراطی خواهد بود و فضای کمی برای غرب برای همکاری با حکومت هر چقدر ناقص کنونی، برای جلوگیری از تهدیدهای بیشتر باقی می‌گذارد.
در این مقاله در نیویورک تایمز آمده است: شمارش معکوس فاجعه انسانی در افغانستان شروع شده است: اقتصاد مبتنی بر پول نقد رو به فروپاشی است، گرسنگی و سوء تغذیه در حال افزایش است، کارمندان دولت عمدتاً معاش نمی‌گیرند و خدمات ضروری در حال از بین رفتن است.
خانم میلر می‌گوید جای تعجب نیست که امریکا و متحدانش به ورود طالبان به عرصه قدرت با اقدامات تنبیهی پاسخ دادند: توقف جریان کمک‌هایی که برای سه چهارم هزینه‌های عمومی پرداخت می‌شد، مسدود کردن دارایی‌های افغانستان در خارج، قطع ارتباط این کشور با سیستم مالی جهانی و حفظ تحریم‌ها علیه طالبان، اکنون کل دولت تحت اداره طالبان را مجازات می‌کند.
به گفته لورل میلر، این روشی است که واشنگتن معمولاً سعی می‌کند رژیم‌های غیر قانونی را مجازات کند. اما نتیجه برای غیرنظامیان فاجعه‌بار بوده است.
خانم میلر در ادامه می‌نویسد که خشکسالی های ویرانگر، همه‌گیری کرونا و همچنین بی‌کفایتی طالبان در حکومت، همگی در ایجاد آنچه ممکن است بدترین بحران انسانی در جهان باشد، نقش داشته‌اند.
اما نویسنده مقاله نیویورک تایمز متعقد است که گام‌های سریع غرب برای منزوی کردن رژیم جدید باعث فروپاشی افغانستان شد. این امر به‌ویژه به این دلیل بود که کشورهایی که کمک‌رسانی را متوقف کردند، در این ۲۰ سال کاری نکردند تا این حکومت روی پای خود بیاستد.
مدیر برنامه آسیا در گروه بین‌المللی بحران می‌گوید انزوا سریع و آسان انجام شد و هیچ هزینه یا تلاش سیاسی لازم نداشت.
او می‌افزاید با به صدا درآمدن هشدارهای روزافزون از سوی سازمان‌های امداد، امریکا و سایر کشورهای غربی گام‌هایی را برای کمک به افغان ها برداشتند. بودجه برای کمک‌های اضطراری ارایه شده توسط سازمان ملل و سازمان‌های امدادرسان افزایش یافت. واشنگتن بیشترین سهم را گرفت که نزدیک به ۴۷۴ میلیون دالر در سال ۲۰۲۱ ارایه کرده است.
امریکا همچنین به تدریج محدودیت‌ها در مورد کمک‌های بشردوستانه را کاهش داد و رهبری شورای امنیت را برای صدور معافیت‌هایی از طرف سازمان ملل بر عهده گرفت.
اما به باور خانم میلر این اقدامات کافی نیست. کمک غذایی، حمایت از مراقبت‌های صحی و دیگر انواع محدود کمک‌های ارایه شده تنها تا آنجا پیش می‌رود که شرایط وخیم غیرنظامیان افغان را کاهش دهد.
احیای بخش خدمات عمومی با حداقل کارکرد و جلوگیری از فروپاشی اقتصادی افغانستان مستلزم رفع محدودیت‌ها بر تجارت عادی و کاهش ممنوعیت کمک به دولت طالبان است. بدون این اقدامات، امید کمی وجود دارد که کمک‌های بشردوستانه بتواند چیزی بیش از یک مُسکن باشد.
نویسنده مقاله معتقد است اگر این تحریم‌ها باقی بماند، وابستگی مستمر به کمک‌های امدادی اجتناب‌ناپذیر می‌شود، زیرا دور زدن اداره طالبان باعث از بین رفتن نهادهای حکومتی می‌شود.
به اعتقاد خانم میلر امریکا باید میان طالبان به عنوان شورشیان سابق و حکومتی که اکنون تحت کنترل آن‌هاست، تمایز قایل شود.
این تفاوت گذاری با شروع به لغو تحریم‌ها علیه طالبان به عنوان یک گروه آغاز می شود.
البته خانم میلر می‌گوید تحریم‌ها علیه برخی افراد و تحریم تسلیحاتی این گروه باقی بماند. اما تأمین مالی کارکردهای خاص دولتی در زمینه‌هایی مانند توسعه روستایی، کشاورزی، برق و حکومت محلی و بازگرداندن عملیات بانک مرکزی برای اتصال مجدد افغانستان به سیستم مالی جهانی باید امکان پذیر شود.
مدیر برنامه آسیا در گروه بین‌المللی بحران معتقد است که حمایت از خدمات عمومی به ویژه مهم است زیرا نه تنها افغان‌ها به این خدمات نیاز دارند، بلکه حکومت نیز بزرگترین کارفرمای کشور است.
خانم میلر در این مطلب برای نیورک تایمز می‌نویسد برداشتن این گام‌ها منافع غرب را نیز تامین می‌کند. این امر به جلوگیری از مهاجرت فزاینده از کشور و جلوگیری از افزایش تولید مواد مخدر غیرقانونی توسط افغان‌هایی که از درآمد ناامیدند، کمک خواهد کرد. همچنین می‌تواند حداقل فرصت محدودی برای طالبان ایجاد کند تا با ایالات متحده برای سرکوب تهدیدهای تروریستی وابسته به دولت اسلامی (داعش) در افغانستان و سایر گروه‌ها همکاری کنند.
خانم میلر در ادامه می‌نویسد که افغانستان بدون شک تحت کنترل طالبان فقیرتر از سال‌های اخیر خواهد بود و هیچ کشوری کمک‌های خود را به اندازه که برای حکومت قبلی می‌داد، بازنمی‌گرداند.
او می‌افزاید که نگرانی‌های حکومت‌های غربی مبنی بر اینکه چنین اقداماتی می‌تواند جایگاه طالبان را تقویت کند یا توانایی آنها در هدایت سرمایه‌ها به اهداف شوم را افزایش دهد، می‌تواند با اعمال محدودیت‌ها و نظارت برطرف شود.
خانم میلر می‌گوید تعجب آور نیست که ایالات متحده و متحدانش تمایلی به انجام کارهایی فراتر از کمک به زنده ماندن افغان‌های گرسنه در این زمستان ندارند. آنها احتمالاً از سابقه مشروعیت بخشیدن به یک گروه اسلامگرای ستیزه‌جو که قدرت را از طریق زور به دست گرفته است، ناخوشنودند و این که چشمان خود را بر نقض حقوق بشر گذشته و کنونی طالبان ببندند، عمیقاً ناخوشایند است.
نویسنده مقاله که مدیریت برنامه آسیا در گروه بین‌المللی بحران را دارد می‌گوید: می‌توان این بی‌میلی را درک کرد، عدم تمایلی که ممکن است به منظور حفظ اهرم فشار بر طالبان نیز باشد. اما در دو دهه گذشته دیده شده که چگونه قدرت‌های غربی به طور مداوم توانایی‌های خود را برای متقاعد کردن مقامات افغان به خواسته‌هایشان بیش از حد ارزیابی کرده‌اند. حکومت‌هایی که کاملاً به حمایت امنیتی و مالی امریکا وابسته بودند، فشارها برای اتخاذ راهبردهای صلح آمیز، جنگ و مبارزه با فساد ترجیحی واشنگتن را نادیده گرفتند.
خانم میلر می‌افزید این بدان معنا نیست که غرب باید از تلاش‌ها برای وادار کردن طالبان به احترام به حقوق بشر و همکاری در اولویت‌های امنیتی دست بکشد. اما انتظارات باید معتدل باشد.
به گفته نویسنده مقاله طالبان هرگز در مورد حقوق زنان سیاستی مطابق با ارزش‌های غربی در پیش نخواهد گرفت. آنها هیچ نشانه‌ای از پذیرش اشکال محدود حکومت دموکراتیک نشان نمی‌دهند. همچنین بعید نیست که آنها اقدامات فعالی را برای نابودی یا تحویل بقایای القاعده انجام دهند.
او در پایان این مقاله می‌گوید هیچ‌کس در واشنگتن یا پایتخت‌های اروپایی نمی‌تواند از کار کردن با این نوع حکومت خوشنود باشد. اما برای افغان‌هایی که چاره‌ای جز زندگی تحت حاکمیت طالبان ندارند و به معیشت نیاز دارند، راه دیگری وجود ندارد.
به باور مدیر آسیای گروه بین‌المللی بحران، انتخاب سخت باید انجام شود.
