متهمان در جایگاه شاکیان؛ اظهارات خوشحال سعادت و واکنش تند شهروندان افغانستان
اظهارات خوشحال سعادت، از نظامیان دولت اشرف غنی درباره عوامل ناکامی دولتسازی و سقوط، با واکنشهای تند شهروندان افغانستان روبرو شده است. برخی پرسیدهاند چرا مراکز تحقیقاتی غرب افرادی را به سخنرانی درباره عوامل سقوط دعوت میکنند که خود بخشی از آن دولت ناکام بودهاند.
ساعت درشت و گرانقیمت خوشحال سعادت، نکتایی و لباسهای گرانقیمت افراد دیگری همچون او که در حکومت غنی بودند و حالا مدام در میزگردها حاضر میشوند، پرسشها را زاویه دیگری میبخشد. آرش یقین، تحلیلگر امور امنیتی در صفحهاش پرسیده: «دانشگاههای اروپایی و مراکز تحقیقاتی امریکایی فقط یک جنرال دولت فروپاشیده را دعوت میکنند تا درباره فساد در نیروهای امنیتی سخن بگوید در حالی که او ساعت هابلات به قیمت ۲۰ هزار دالر در دست دارد؛ در حالیکه میدانند معاش یک جنرال حدود ۶۰۰ دالر بود».
اشرافیت و تجملگرایی نوکیسههای حاکم هنگامی پررنگتر به چشم میآید که نهادهای بینالمللی هشدار میدهند افغانستان بر لبه پرتگاه فاجعه انسانی قرار گرفته است و میلیونها نفر از گرسنگی و فقر رنج میبرند.
جنرال محمد اجمل فایز، فرمانده پیشین پولیس بلخ یکی دیگر از نظامیان در واکنش به سخنان خوشحال سعادت در صفحه فیسبوکش نوشته است که خوشحال ۱۶ سال پیش ابتدا به عنوان ترجمان و بعد قوماندان بلوک و قوماندان تولی در یکی از قطعات ویژه پولیس کار کرده است. به گفته او این قطعه، «به خاطر ویژگیهای منحصر به فردش افغانستان کوچک نام گرفته بود» و برای افغانستان شگوفا، تامین عدالت اجتماعی و انسانیت میجنگید. فایز میگوید که سخنان سعادت او را به شدت متاثر کرده و او به فکر کودکان و زنان بیوهای فرو رفته که حالا هیچ پناهگاهی ندارند.
در سه ماه اخیر بعد از سرنگونی دولت جمهوری اسلامی بعد از ۲۰ تلاش جامعه جهانی و نیروهای داخلی، موضوع افغانستان بار دیگر در مرکز توجه قرار گرفت: چرا دولتی با صرف میلیاردها دالر هزینه، طی چند هفته و نهایتا ظرف چند ساعت فروپاشید؟
موسسات تحقیقاتی و دانشگاهی غرب بیش از همه تلاش کردهاند تا این مسئله را واکاوی کنند. اما جای شگفتی است که بیش از همه افرادی به این موسسات دعوت شدهاند که خود بخشی از حکومت غنی بودهاند یا در ۲۰ سال گذشته، در بخشی از بدنه قدرت حضور فعال داشتهاند.
در این مناظرات خبری از فعالان سیاسی دیگر به خصوص افراد مستقل منتقد حکومت غنی نیست تا مسئله فروپاشی از حالت تکروایی و تکگفتاری بیرون شود.