معصومه علی‌زاده رئیس تیم پناهندگان: تابوها را شکستم و می‌خواهم مردم افغانستان متحد باشند
معصومه علی‌زاده ورزشکار افغان و رئیس تیم ورزشی پناهندگان در بازی‌های المپیک ٢٠٢٤ پاریس است. او در گفت‌وگو با سایت خبری «تایمز لایو» افریقای جنوبی می‌گوید که من تابوها را در ورزش افغانستان شکستم و نشان دادم که زنان حق ورزش دارند. او می‌گوید که می‌خواهم مردم کشورم متحد باشند.
معصومه علی‌زاده از افغانستان در بازی‌های المپیک پاریس، رئیس تیم ورزشی پناهندگان است که ٣٧ ورزشکار از کشورهای گوناگون از جمله اریتره، سوریه، افغانستان، ایران و سودان دارد.
سایت خبری تایمز لایو می‌نویسد، اگرچه طالبان زنان را از ورزش در افغانستان منع کرده‌اند؛ اما معصومه علی‌زاده مصمم است که از حقوق آن‌ها در المپیک پاریس دفاع کند.
علی‌زاده یکی از کسانی بود که مشعل المپیک را حمل کرد. انتخاب او برای این کار اهمیت ویژه‌ای دارد. زیرا این اولین بار است که پس از سقوط دولت جمهوری افغانستان، المپیک برگزار می‌شود.
علی‌زاده معتقد است که تیم ورزشی پناهندگان در المپیک نماینده بیش از صد میلیون آواره در سراسر جهان است و پیام قدرت‌مندی از صلح و همبستگی دارد.
او گفته است: «ما می‌خواهیم به پناهندگان دیگر الهام‌بخش باشیم و به آن‌ها امید بدهیم که روزی همه چیز تغییر خواهد کرد.»
هیچ کدام از ورزشکاران دو دوره قبلی پناهندگان در المپیک مدال کسب نکردند؛ اما علی‌زاده امیدوار است که ورزشکاران پناهنده این بار مدال کسب کنند.
معصومه علی‌زاده گفت: «من در زندگی خود از تبعیض‌های زیادی رنج برده‌ام و افتخار می‌کنم که رهبر تیمی در المپیک هستم که همه از کشورهای مختلف هستیم.»
پنج ورزشکار افغان از جمله فرزاد منصوری، عضو پیشین تیم ملی تکواندوی افغانستان نیز عضو تیم پناهندگان هست.
به گفته «تایمز لایو» منصوری پرچمدار افغانستان در بازی‌های المپیک توکیو، هم‌تیمی خود را در حمله انتحاری ٢٦ آگست ٢٠٢١ در فرودگاه کابل در حالی از دست داد که مردم پس از تسلط طالبان برای خروج از کشور تلاش می‌کردند.
علی‌زاده می‌گوید، به عنوان پناهنده و یک زن چالش‌های زیادی را تجربه کرده؛ اما هیچ چیزی نتوانسته جلوی رشد او را بگیرد.
او در مورد دوچرخه‌سواری دختران در افغانستان می‌گوید: «این خطرناک بود، زیرا برخی با این کار موافق نبودند. آن‌ها فکر می‌کردند که وظیفه دارند ما را متوقف کنند، آن‌ها می‌خواستند ما را بزنند.»
او اضافه می‌کند که مردم سعی می‌کردند با موتر در جاده‌ها به آن‌ها ضربه بزنند، با سنگ بزنند یا میوه و سبزی‌ها را به روی آن‌ها بکوبند.»
تمام این مشکلات موجب شد که علی‌زاده مصمم‌تر از پیش به دوچرخه‌سواری بپردازد و تلاش کند تا این کار برای دختران و زنان افغان عادی شود.
رؤیای حضور در المپیک زمانی در وجود معصومه علی‌زاده ریشه دواند که روح الله نیک‌پا دومین مدالش را برای افغانستان از المپیک کسب کرد.
علی‌زاده می‌گوید: «آن روز مردم از قومیت‌های مختلف متحد شدند و می‌خواستند این پیروزی را با هم جشن بگیرند. وقتی من این را دیدم، خواستم همین کار را انجام دهم و مردم خود را متحد کنم.»
معصومه که حالا در فرانسه زندگی می‌کند مدرک ماستری انجنیری عمران را در فرانسه به پایان رسانده است.
او دوچرخه‌سواری را کنار گذاشته؛ اما از این ورزش درس‌های زیادی آموخته است.
او گفته است: «امید داشته باشید، ادامه دهید و در نهایت به همه چیز می‌رسید.»
